ΜΟΝΙΜΕΣ ΣΤΗΛΕΣ :: ΕΠΙ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ :: Η αυτοκίνηση ανέκαθεν περιείχε και μία συναισθηματική πλευρά, στην πραγματικότητα μάλιστα αυτή η πλευρά εξελίχθηκε σχεδόν αμέσως μετά την εμφάνιση των πρώτων αυτοκινήτων, πριν εξελιχθεί το αυτοκίνητο σε μαζικό μεταφορικό εργαλείο. Κι αυτή η συναισθηματική πτυχή της αυτοκίνησης είναι που οδήγησε και στην ανάπτυξη του μηχανοκίνητου αθλητισμού, σε τόσο μαζικά επίπεδα μάλιστα που να αποτελεί στις μέρες μας ένα από τα δημοφιλέστερα σπορ παγκοσμίως, με κορυφαίο «αγώνισμά» του -τουλάχιστον σε επίπεδο τηλεθέασης- τη Formula 1. Δυστυχώς, όμως, οτιδήποτε απευθύνεται στο συναίσθημα είναι εύκολο χειραγωγήσιμο, με τη βοήθεια πάντα και της αντίστοιχης προβολής στα ΜΜΕ, όπως έχουμε διαπιστώσει και στον ίδιο τον «πυρήνα» της ύπαρξης του αυτοκινήτου -με μέτρα που κατά καιρούς λαμβάνονται από τις κάθε είδους αρχές με δικαιολογίες που δημιουργούν ελπίδα ή φόβο- αλλά και στους αγώνες, όπου τα οικονομικά συμφέροντα είναι πλέον πολύ μεγάλα.

Οι παραπάνω σκέψεις εκφράζονται με αφορμή το σημερινό γκραν πρι του Μονακό, που μας θύμισε πόσο εύκολο είναι να πλασάρεις ως πολύ σημαντικό, προσελκύοντας εκατοντάδες εκατομμύρια θαυμαστές σε όλη την υφήλιο, κάτι που δεν έχει την παραμικρή σχέση με την ιδέα που προβάλλει και με αυτό που υποτίθεται ότι προσελκύει το διεθνές κοινό και φέρνει τόσο μεγάλα έσοδα στους διοργανωτές του. Γιατί στην πραγματικότητα το γκραν πρι του Μονακό είναι μεν ένας ιστορικός αγώνας, αλλά δεν έχει καμία θέση στη σημερινή Formula 1! Όπως και, κατά τη γνώμη μας, το σύνολο των αγώνων αυτού του είδους που πραγματοποιούνται όχι σε αγωνιστικές πίστες, αλλά σε «σιρκουί πόλης», μια που τη δόξα του Μόντε Κάρλο ζήλεψαν και άλλοι, σε άλλα μέρη του κόσμου, διοργανώνοντας αντίστοιχους αγώνες, όχι βέβαια με την ίδια εμπορική επιτυχία.

Γιατί τη «γκλαμουριά» του Μόντε Κάρλο δεν την έχει κανένας άλλος αγώνας και αυτός ακριβώς είναι ο λόγος ύπαρξης του συγκεκριμένου αγώνα (που ξέρουν να τον πουλάνε πολύ καλά οι διοργανωτές του) και όχι το -σχεδόν ανύπαρκτο- αγωνιστικό του περιεχόμενο. Αγώνες αυτοκινήτων σημαίνει ανταγωνισμός, σημαίνει ταχύτητα, σημαίνει πάνω απ' όλα προσπεράσματα, σημαίνει να κερδίζει ο πιο γρήγορος συνδυασμός οδηγού-αυτοκινήτου (και -να μη το ξεχνάμε- σωστής στρατηγικής της ομάδας). Και το γκραν πρι του Μονακό δεν έχει τίποτα απ' όλα αυτά. Είναι ο «αγώνας» με τη χαμηλότερη μέση ταχύτητα στο πρωτάθλημα, όπου τα προσπεράσματα είναι τόσο σπάνια σαν να κάνεις «εξόρυξη» bitcoin στον υπολογιστή σου, όπου ένας πιο αργός οδηγός μπορεί να κρατήσει πίσω του έναν πιο γρήγορο επί ολόκληρο τον αγώνα χωρίς μεγάλη προσπάθεια, όπου και η παραμικρή προσπάθεια προσπεράσματος στην πιο στενή ίσως «πίστα» του πρωταθλήματος ενέχει μεγάλες πιθανότητες να τσακιστείς στις μπαριέρες κι όπου -ακριβώς γι' αυτό- τα ατυχήματα είναι πολύ συνηθισμένα, η εμφάνιση του αυτοκινήτου ασφαλείας είναι σχεδόν αυτονόητη, ίσως και επαναλαμβανόμενη, δημιουργώντας ανατροπές που δεν βασίζονται στις ικανότητες ή στα λάθη των οδηγών, αλλά σχεδόν αποκλειστικά στην τύχη.

Στην πραγματικότητα αν ξεκινήσεις πρώτος και δεν σε τρακάρουν ή δεν χαλάσει το μονοθέσιο (ή δεν γίνει λάθος που θα σε καθυστερήσει στις αλλαγές ελαστικών), ελάχιστες πιθανότητες υπάρχουν να χάσεις, ακόμα κι αν αυτοί που θα βρεθούν πίσω σου είναι πιο γρήγοροι. Οπότε στην πραγματικότητα όλα παίζονται στις δοκιμές. Αρκεί ένα γρήγορο γύρο να κάνεις στις δοκιμές που θα σε φέρει στην πρώτη θέση στην εκκίνηση και μετά μόνο η τύχη (ή ένα δικό σου λάθος) μπορεί να σου στερήσει τη νίκη. Και αναφερόμαστε ειδικά για το Μονακό στην τύχη (που έτσι κι αλλιώς παίζει το ρόλο της στους αγώνες) γιατί η τόσο μεγάλη πιθανότητα (και συχνότητα) ατυχημάτων μπορεί να καταστρέψει οποιαδήποτε στρατηγική και ο αγώνας να σταματήσει και να ξαναρχίσει μια-δυο φορές ακόμα. Αυτό όμως δεν είναι αγώνας, είναι τσίρκο με κανόνες τυχερού παιχνιδιού Κι αυτόν τον κατ' επίφασιν αγώνα, προσπαθούν οι διοργανωτές του, αλλά δυστυχώς και πολλά από τα ΜΜΕ που τον μεταδίδουν ή τον περιγράφουν, να μας τον παρουσιάσουν ως κάτι το εξαιρετικό, επειδή το περιβάλλον είναι γεμάτο κότερα, πανάκριβα αυτοκίνητα, πανάκριβες θέσεις για τους θεατές, διασημότητες που ενισχύουν τη γκλαμουριά κλπ., άσχετα αν το αγωνιστικό θέαμα είναι εντελώς βαρετό. Το χρήμα των χορηγών να ρέει κι όσο για το αγώνα, ποιος νοιάζεται; Μόνο που αν θέλεις να παρακολουθήσεις (ή και να συμμετάσχεις) σε τυχερό παιχνίδι, το Μόντε Κάρλο έχει και πολύ πιο αυθεντικές επιλογές (εξίσου γκλαμουράτες!) στο (εξίσου διάσημο) Καζίνο. Δεν χρειάζεται να προσποιηθείς ότι παρακολουθείς αγώνα αυτοκινήτων... _Π.Φ.