ΜΟΝΙΜΕΣ ΣΤΗΛΕΣ :: ΕΠΙ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ :: Η προστασία του περιβάλλοντος είναι προφανές ότι είναι άμεσης προτεραιότητας κι αυτό είναι κάτι που έχει γίνει αντιληπτό από το ευρύ κοινό. Ακριβώς γι' αυτόν το λόγο όμως έχει γίνει και παιχνίδι στα χέρια των πολιτικών -σε όλη την Ευρώπη, για να είμαστε δίκαιοι- που ανταγωνίζονται ο ένας τον άλλο σε υποσχέσεις για δράσεις και κίνητρα για την προστασία του περιβάλλοντος ή και σε συγκεκριμένα μέτρα, αν πρόκειται για κυβερνήσεις, που θέλουν να δείξουν στο κοινό ότι η πολιτική τους έχει «πράσινο αποτύπωμα». Το αν αυτά που αποφασίζουν ή υπόσχονται είναι ρεαλιστικά και πραγματοποιήσιμα δεν έχει και τόση σημασία. Ειδικά στην Ελλάδα, όπου ο ρεαλισμός έχει πάρει εδώ και πολλά χρόνια διαζύγιο με την πολιτική!

Έχουμε αναφερθεί και πάλι στην εξωπραγματική υπόσχεση της κυβέρνησης, για αντικατάσταση των συμβατικών ταξί με ηλεκτρικά, ιδιαίτερα στην Αθήνα και μάλιστα στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα. Και ήδη πριν λίγες εβδομάδες ο υπουργός Περιβάλλοντος ανακοίνωσε ότι ξεκίνησε η υποβολή αιτήσεων για το πρόγραμμα «πράσινα ταξί», που προβλέπει σημαντικές επιδοτήσεις για την αντικατάσταση 2.000 παλαιών ταξί με αμιγώς ηλεκτρικά. Επιδοτήσεις που όντως είναι σημαντικές (40% επί της λιανικής τιμής προ φόρων συν 5.000 για την υποχρεωτική απόσυρση του παλαιού ταξί). Όλα ακούγονται πολύ ωραία -είναι άλλωστε και προεκλογική περίοδος- μόνο που, ως συνήθως στην Ελλάδα, όλο αυτό το ωραίο σκηνικό επιχειρείται να στηθεί σε μία... ανύπαρκτη σκηνή. Και εννοούμε φυσικά τις υποδομές που απαιτούνται για την λειτουργία αυτών των ταξί.

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ταξιτζής για να γνωρίζει ότι ένα ταξί μπορεί να κάνει μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα κάθε μέρα και φυσικά πρέπει να μπορεί να ανεφοδιάζεται οπουδήποτε βρεθεί με μειωμένο καύσιμο (ή μειωμένο φορτίο μπαταρίας στη συγκεκριμένη περίπτωση). Και το δίκτυο φόρτισης στην Ελλάδα είναι επιεικώς αστείο για μία εντατική χρήση όπως είναι αυτή των ταξί. Το γεγονός ότι προβλέπεται και κάποια επιδότηση για αγορά και εγκατάσταση «έξυπνου» σημείου επαναφόρτισης, δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Πρώτον γιατί οι ταξιτζήδες δεν μένουν απαραίτητα σε... μονοκατοικίες με κλειστό χώρο στάθμευσης και δεύτερον, γιατί η επαναφόρτιση, όπως και ο ανεφοδιασμός με καύσιμα στα συμβατικά αυτοκίνητα, δεν γίνεται -όσες φορές χρειαστεί μέσα στη μέρα- με επιστροφή του οδηγού στην... κατοικία του, αλλά οπουδήποτε βρεθεί με μειωμένο καύσιμο μέσα στην τεράστια περιοχή της Αττικής! Φαντάζεστε να έχει ήδη πραγματοποιήσει κανείς κάποιες διαδρομές, να έχει μπαταρία πεσμένη π.χ. στο 30% και να του τυχαίνει πελάτης για μία καλή κούρσα σε μακρινή διαδρομή, π.χ. για αεροδρόμιο, την οποία θα πρέπει αναγκαστικά να αρνηθεί, για να μη... ξεμείνει στο δρόμο;

Το κακό με αυτήν την εξαγγελία, όπως και με τις περισσότερες που γίνονται από τις ελληνικές κυβερνήσεις και αφορούν «τεχνικά» θέματα για τα οποία δεν έχουν ιδέα οι πολιτικοί, είναι ότι βασίζεται σε κάποια στοιχεία άλλα από τα οποία είναι εντελώς θεωρητικά, όπως η αυτονομία των ηλεκτρικών αυτοκινήτων, και άλλα αποτελούν απλώς ευχολόγιο, όπως η δημιουργία δικτύου φόρτισης ειδικά για τα ταξί. Και φυσικά δε λαμβάνει καθόλου υπ' όψη το γεγονός ότι πολλά ταξί οδηγούνται από δύο οδηγούς κάθε μέρα (ενώ προβλέπεται άλλωστε και στο πρόγραμμα η δυνατότητα να επωφεληθούν και ταξί με περισσότερους από έναν ιδιοκτήτες), άρα δεν είναι δυνατόν στην αλλαγή της βάρδιας αυτός που αναλαμβάνει να παίρνει το ταξί ξεφόρτιστο και να ψάχνει να βρει φορτιστή για να αρχίσει να εργάζεται μετά από αρκετή ώρα! Αν μάλιστα η φόρτιση γίνεται συχνά σε ταχυφορτιστή, σε λίγα χρόνια η μπαταρία δεν θα φτάνει ούτε για τη... μισή βάρδια (ακόμα κι αν φορτίζεται κάθε φορά μέχρι το 80% στον ταχυφορτιστή, οπότε θα έχει και μικρότερη αυτονομία)! Καλά λοιπόν τα εκατομμύρια των επιδοτήσεων, αλλά μήπως θα έπρεπε οι πολιτικοί μας να αρχίσουν να ζουν στην ελληνική πραγματικότητα;!_Π.Φ.