ΕΙΔΗΣΕΙΣ
ΜΟΝΙΜΕΣ ΣΤΗΛΕΣ :: ΕΠΙ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ ::

Αντιγραφές χωρίς προσαρμογή

        ..:: Δευτέρα, 18 Ιουλίου 2022 ::..
Είναι συνηθισμένο φαινόμενο στην Ελλάδα, όπου οι κυβερνήσεις και ο κρατικός μηχανισμός δεν διακρίνονται για την πρωτοτυπία των ιδεών τους και τη δημιουργικότητα τους, να καταφεύγουν σε ξένες εμπειρίες για να δικαιολογήσουν κάποιες επιλογές τους. Αναμφισβήτητα η αξιοποίηση της εμπειρίας των άλλων είναι πολλές φορές χρήσιμη και χαρακτηρίζει τους ικανούς ανθρώπους, εφ' όσον όμως προσαρμόζεται ανάλογα στο περιβάλλον που επιδιώκεται να μεταφερθεί και που είναι συχνά πολύ διαφορετικό από αυτό του πρωτότυπου. Όπως επίσης έχει σημασία στην αξιοποίηση αυτών των ξένων εμπειριών να μην αγνοείται και η διάφορα μεγεθών που υπάρχει πολλές φορές με ξένες εμπειρίες και κάνει αδύνατη την μεταφορά τους, έστω και με προσαρμογές.

Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα που για για χρόνια μας ανέφεραν διάφοροι «αρμόδιοι» για να δικαιολογήσουν τις καταστροφικές επιλογές που έχουν γίνει κατά καιρούς για το κυκλοφοριακό της Αθήνας και αφορά το... Στρασβούργο! Μια πόλη με μόλις 200.000 κατοίκους και εντελώς διαφορετική μορφολογία από την Αθήνα, από την οποία είναι προφανώς αδύνατο να αντληθούν εμπειρίες που θα μπορούσαν να βοηθήσουν στην επίλυση των προβλημάτων μιας τεράστιας άναρχης και πυκνοκατοικημένης πόλης σαν την Αθήνα. Είναι σαν να χρησιμοποιείς την εμπειρία σου από την οδήγηση ενός σούπερ μίνι για να οδηγήσεις μία νταλίκα με ρυμουλκούμενο! Και όμως, το παράδειγμα το ακούσαμε πολλές φορές και συνεχίζουμε να το ακούμε από εκείνους που παίρνουν αποφάσεις στο πόδι και όσο περνάει ο καιρός κάνουν όλο και πιο δύσκολη τη ζωή των κατοίκων του λεκανοπεδίου.

Ακόμα και οι εμπειρίες από άλλες πόλεις, όμως, αντίστοιχου μεγέθους με της Αθήνας είναι μεν χρήσιμο να λαμβάνονται υπ' όψη, αλλά χωρίς διάθεση τυφλής αντιγραφής, γιατί μπορεί να διαφέρουν σημαντικά οι συνθήκες και το περιβάλλον μια ξένης πόλης, όπως φυσικά και οι συνήθεις των ανθρώπων. Αυτές τις μέρες ακούσαμε, για παράδειγμα, για ένα μέτρο που λήφθηκε στη Γερμανία πιλοτικά και αφορούσε τη χορήγηση στους πολίτες κάρτας με κόστος κάτω από 10 ευρώ για την μετακίνηση με όλα τα μέσα μαζικής μεταφοράς για ένα μήνα, ώστε να μειωθεί η χρήση των αυτοκινήτων και κατά συνέπεια η κατανάλωση καυσίμων. Το μέτρο είχε σημαντική επιτυχία και αύξησε θεαματικά τη χρήση των μέσων μαζικής μεταφοράς. Και τώρα υπάρχουν σκέψεις για τη μόνιμη καθιέρωση μίας μηνιαίας κάρτας με μεγαλύτερο φυσικά κόστος -γιατί είναι αδύνατη η χρηματοδότηση των συγκοινωνιών με 10 ευρώ ανά άτομο- που θα απαιτεί μεν χρηματοδότηση από το κράτος, αλλά μέσα σε εφικτά πλαίσια, και πάλι όμως θα είναι πολύ προσιτό ακόμα και για τους χαμηλόμισθους πολίτες.

Θα μπορούσε λοιπόν να πει κανείς, να ένα ωραίο παράδειγμα που θα μπορούσαμε να σκεφθούμε κι εμείς στην Ελλάδα για να μειώσουμε την χρήση των προσωπικών μεταφορικών μέσων και να αυξήσουμε την χρήση των μέσων μαζικής μεταφοράς. Αυτό λέει η πρώτη ανάγνωση, επειδή όμως στην Ελλάδα υπάρχει μεγάλη απόσταση από την θεωρία στην πράξη, ας σκεφθούμε λίγο τί ακριβώς συμβαίνει εδώ. Το πρόβλημα στην Αθήνα δεν είναι το κόστος των ΜΜΜ. Ούτως ή άλλως θα μπορούσαμε να πούμε κι ότι είναι στην πράξη δωρεάν, αφού πληρώνει εισιτήριο μόνο... όποιος θέλει με δεδομένο ότι δεν υπάρχουν καθόλου έλεγχοι. Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι τόσο το κόστος, όσο η ανεπάρκεια των μέσων μαζικής μεταφοράς, που πολύ απλά δεν εξυπηρετούν ένα μεγάλο αριθμό πολιτών. Όσο φτηνά λοιπόν κι αν προσφέρεις κάτι που είναι άχρηστο, δύσκολα θα πείσεις το κοινό να το χρησιμοποιήσει μαζικά. Οι Γερμανοί σκέφτονται να προσφέρουν με χαμηλό κόστος συγκοινωνίες που εξυπηρετούν το κοινό, εμείς θα προσφέραμε συγκοινωνίες που για πολλούς είναι άχρηστες (και που ούτως ή άλλως η πληρωμή για τη χρήση τους επαφίεται στον... πατριωτισμό των Ελλήνων). Το ίδιο μέτρο, λοιπόν, σε τόσο διαφορετικές συνθήκες μπορεί να έχει εντελώς διαφορετικά αποτελέσματα._Π.Φ.

  UP