ΕΙΔΗΣΕΙΣ
ΜΟΝΙΜΕΣ ΣΤΗΛΕΣ :: ΕΠΙ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ ::

Ανυπαρξία βιομηχανίας και εταιρική κουλτούρα

        ..:: Κυριακή, 31 Ιανουαρίου 2021 ::..
Πολλές συζητήσεις γίνονται στην Ελλάδα για το γεγονός ότι δεν υπάρχει στη χώρα μας αυτοκινητοβιομηχανία, αλλά και άλλοι κλάδοι της «βαριάς βιομηχανίας» που θα ισχυροποιούσαν την οικονομία και θα επέτρεπαν μεγαλύτερη ανάπτυξη. Είναι προφανές ότι αυτό δεν οφείλεται στο μέγεθος της χώρας και τη σχετικά μικρή εσωτερική αγορά της, αφού υπάρχουν πολλές χώρες με αντίστοιχο ή και μικρότερο πληθυσμό που έχουν βαριά βιομηχανία με εξαγωγικό χαρακτήρα και διεθνή αναγνώριση. Πολλοί αποδίδουν αυτήν την έλλειψη στις δυσλειτουργίες του κράτους και της δικαιοσύνης στην Ελλάδα, τα εμπόδια που δημιουργεί η γραφειοκρατία, το συνεχώς μεταβαλλόμενο σύστημα φορολογίας ή ακόμα και τα εμπόδια που δημιουργούνται διάφορες συντεχνίες. Και προφανώς αυτά είναι στοιχεία που έχουν αρνητικά αποτελέσματα σε κάθε προσπάθεια δημιουργίας παραγωγικών μονάδων που θα απευθύνονται στην παγκόσμια αγορά.

Δεν είναι, όμως, μόνον αυτές οι αιτίες τις σχεδόν παντελούς απουσίας από τη χώρα μας βαριάς βιομηχανίας όπως η βιομηχανία αυτοκινήτου. Τα παραπάνω προβλήματα είναι υπαρκτά, υπάρχουν όμως και πλεονεκτήματα που θα μπορούσε να προσφέρει η Ελλάδα, όπως υψηλού επιπέδου προσωπικό με πανεπιστημιακή μόρφωση, χαμηλότερο μισθολογικό κόστος σε σχέση με χώρες της Δυτικής Ευρώπης όπου υπάρχει βιομηχανία και γίνονται και νέες επενδύσεις, προφανώς η συμμετοχή στην Ευρωπαϊκή Ένωση που εξασφαλίζει ελεύθερη πρόσβαση των προϊόντων μας στην τεράστια και πλούσια ευρωπαϊκή αγορά, μεγάλη προσαρμοστικότητα και δημιουργικότητα των Ελλήνων εργαζομένων, που είναι σημαντικό στοιχείο για εταιρείες οι οποίες επιδιώκουν και την καινοτομία κλπ. Θα μπορούσαν, λοιπόν, ενδεχομένως να υπάρξουν επενδύσεις, όχι απαραίτητα ξένες, αλλά και εγχώριες, που θα οδηγούσαν στη δημιουργία βιομηχανικών εταιρειών οι οποίες δεν θα ήταν απαραίτητο να ξεκινήσουν ως κολοσσοί, αλλά θα μπορούσαν να γίνουν σημαντικοί διεθνείς «παίκτες» με την πάροδο του χρόνου, αν μπορούσαν να προσφέρουν καινοτομία και ποιοτικά προϊόντα.

Δυστυχώς, όμως, αυτό που λείπει από την Ελλάδα και προστίθεται στα ούτως ή άλλως σοβαρά προβλήματα που δημιουργούν οι δυσλειτουργίες του δημόσιου τομέα, είναι και η κατάλληλη εταιρική κουλτούρα που θα επέτρεπε τη δημιουργία κάποιων «εθνικών πρωταθλητών». Πολλές εταιρείες στην Ευρώπη ξεκίνησαν ως οικογενειακές επιχειρήσεις και με την πάροδο του χρόνου αναπτύχθηκαν, πολλαπλασίασαν τις εξαγωγές τους και επέκτειναν την παρουσία τους διεθνώς. Στην Ελλάδα είχαμε παραδείγματα επιχειρηματιών με όραμα και ικανότητες, που δημιούργησαν αξιόλογες εταιρείες, οι οποίες αναπτύχθηκαν αρκετά και κάποια στιγμή τις πήρε η κάτω βόλτα στην επόμενη γενιά. Γιατί εδώ επικρατεί η λογική ότι μια οικογενειακή επιχείρηση διοικείται πάντα από την οικογένεια, όσο μεγάλη κι αν γίνει και η επιχείρηση και η οικογένεια! Με αποτέλεσμα πολλές φορές είτε να διοικούνται εταιρείες από κληρονόμους που δεν ενδιαφέρονται για το αντικείμενό τους ή και δεν έχουν τις αντίστοιχες διοικητικές (και επιχειρηματικές) ικανότητες, είτε ακόμα να δημιουργούνται έριδες που φτάνουν μέχρι και τα δικαστήρια μεταξύ των μετόχων-μελών της οικογένειας (υπάρχουν άλλωστε και πρόσφατα παραδείγματα τέτοιων ενδοοικογενειακών αντιθέσεων σε αξιόλογες ελληνικές εταιρείες).

Το, εντελώς αντίθετο, παράδειγμα μεγάλων ομίλων της αυτοκινητοβιομηχανίας (αλλά και άλλων μεγάλων διεθνών εταιρειών) δείχνει ακριβώς τί χρειάζεται για να ξεπεράσει μια εταιρεία το κρίσιμο σημείο καμπής που θα καθορίσει αν θα αναπτυχθεί ή θα παρακμάσει. Η Ford είχε επί δεκαετίες εκτελεστικούς προέδρους εκτός οικογένειας μέχρι να εμφανιστεί ο δισέγγονος του Χένρι Φορντ, Μπιλ Φορντ, ο οποίος ανέλαβε -για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα και όχι μέχρι να γίνει... ραμολί!- τη διοίκηση της εταιρείας. Την οικογένεια Κουάντ που ελέγχει τη BMW δεν την ξέρουν ούτε οι... κάτοχοι αυτοκινήτων της μάρκας, ενώ τη γαλλική Peugeοt δεν τη διοικεί ένας Πεζό, αλλά ένας χαρισματικός μάνατζερ (που δεν είναι καν Γάλλος!), ο Κάρλος Ταβάρες. Γιατί σ' αυτές τις χώρες δεν λειτουργεί η λογική «μαγαζί μου είναι, ό,τι θέλω κάνω» που συνήθως καθορίζει τη φιλοσοφία διοίκησης των ελληνικών επιχειρήσεων, αλλά η λογική της πιο αποδοτικής λειτουργίας της εταιρείας, που είναι τελικά και προς όφελος των μετόχων-μελών της οικογένειας, αυξάνοντας τα κέρδη τους. Αυτή είναι που δημιουργεί «πρωταθλητές» κι αυτή δυστυχώς λείπει από την Ελλάδα._Π.Φ.

  UP