ΜΟΝΙΜΕΣ ΣΤΗΛΕΣ :: ΕΠΙ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ :: Μια από τις μεγαλύτερες πληγές των πολιτικών που ασκούν οι ελληνικές κυβερνήσεις και από τις βασικές αιτίες για την αποτυχία τους, ασχέτως ιδεολογικού προσανατολισμού, είναι τα λεγόμενα «οριζόντια μέτρα». Κάποιος πολιτικός αποφασίζει να αντιμετωπίσει ένα πρόβλημα και αναθέτει στους λεγόμενους «υπηρεσιακούς παράγοντες» τη μελέτη του και την πρόταση λύσεων. Και τελικά... εφορμούν επί δικαίων και αδίκων με ένα συνονθύλευμα παράλογων απαιτήσεων που βασίζονται σε αυθαίρετες υποθέσεις και -πολύ συχνά- σε άγνοια της πραγματικότητας, δημιουργώντας έτσι ένα νέο πρόβλημα στη θέση του παλιού. Θα μπορούσε κανείς να θεωρήσει ότι αυτό οφείλεται σε ανικανότητα, πολλές φορές όμως -ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά τη φορολογική πολιτική- οφείλεται και στα κόμπλεξ που σέρνουν κάποιοι από τους εμπνευστές των μέτρων και τους πολιτικούς προϊσταμένους τους.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι τα λεγόμενα «τεκμήρια» εισοδήματος, μια από τις πιο διεστραμμένες πολιτικές που χρησιμοποιούνται από τις ελληνικές φορολογικές αρχές, ξεκινώντας πριν από πολλά χρόνια από τα αυτοκίνητα και διευρυνόμενα τα τελευταία χρόνια μέχρι και στην ίδια την... ύπαρξή μας!!! Στόχος ήταν υποτίθεται η καταπολέμηση της φοροδιαφυγής και το αποτέλεσμα ήταν να υποχρεώνονται χιλιάδες Έλληνες πολίτες να πληρώνουν κάθε χρόνο φόρους για ανύπαρκτα εισοδήματα. Στα 40 περίπου χρόνια που κάνω αυτήν τη δουλειά, έχουν περάσει αρκετοί ξένοι Διευθύνοντες Σύμβουλοι από τις ελληνικές θυγατρικές μεγάλων αυτοκινητοβιομηχανιών και ποτέ δεν μπόρεσε κανένας απ' αυτούς (απ' όποιο σημείο του πλανήτη κι αν προερχόταν) να αντιληφθεί τη λογική πίσω από τα τεκμήρια (μία ελληνική εφεύρεση, που ακόμα κι όταν την πλασάραμε ως λύση καταπολέμησης της φοροδιαφυγής στους ξένους τεχνοκράτες τις εποχές των μνημονίων, κανένας από αυτούς δεν διανοήθηκε να την προτείνει και σε κάποια άλλη ευρωπαϊκή χώρα).

Είναι δε τόση η διαστροφή που κρύβεται πίσω από τη συγκεκριμένη «εφεύρεση», που δεν αρκείται απλώς στον υπολογισμό κάποιου τεκμαρτού εισοδήματος με βάση τα πραγματικά, αντικειμενικά έξοδα που κάνει κανείς για την συντήρηση του αυτοκινήτου του κάθε χρόνο (π.χ. τέλη κυκλοφορίας και ασφάλεια), αλλά υπολογίζει αυτό το τεκμαρτό εισόδημα με βάση τον... κυβισμό του κινητήρα των αυτοκινήτων! Ένα στοιχείο, δηλαδή, που δεν έχει την παραμικρή σχέση με το κόστος χρήσης του αυτοκινήτου, ούτε καν με το κόστος απόκτησής του (που έτσι και αλλιώς είναι τεκμήριο από μόνο του), αφού μπορεί σήμερα να αγοράσει κανείς ένα αυτοκίνητο π.χ. με χιλιάρη κινητήρα που να κοστίζει δύο φορές περισσότερο από ένα άλλο με κινητήρα 1.5! Δεν είναι τυχαίο δε το γεγονός ότι, ενώ για τον υπολογισμό των τελών κυκλοφορίας απαλλαχτήκαμε πριν κάποια χρόνια από τον παραλογισμό του κυβισμού του κινητήρα, υπολογίζοντάς τα πλέον με το πολύ πιο λογικό στοιχείο της επιβάρυνσης του περιβάλλοντος με CO2, στη φορολογική πολιτική παρέμειναν τα τεκμήρια με βάση τον κυβισμό.

Αν τώρα προσθέσουμε σ' αυτόν τον παραλογισμό τα επιπλέον τεκμήρια που επιβλήθηκαν τα χρόνια της κρίσης με εξίσου παράλογα κριτήρια, όπως το γεγονός ότι... υπάρχεις (3.000 ευρώ το χρόνο, ακόμα κι αν δεν έχεις ούτε σπίτι, ούτε αυτοκίνητο, ούτε στον ήλιο μοίρα) και τα... τετραγωνικά του σπιτιού που μένεις, που υποτίθεται (πώς διάβολο, κανένας δεν μας είπε ποτέ!) ότι προσδιορίζουν το εισόδημα που βγάζεις και (ακόμα χειρότερα!) το εισόδημα που ξοδεύεις (!!!), φτάνουμε σε όσα αναφέραμε στην αρχή περί διαστροφής. Γιατί όλα αυτά τελικά δεν είναι ούτε αντικείμενο μελέτης (έστω κακής, στραβής κι ανάποδης), ούτε καν αποτέλεσμα ανικανότητας. Διαστροφή είναι και κόμπλεξ, κυρίως απέναντι σε οποιονδήποτε έχει καταφέρει να ΑΠΟΚΤΗΣΕΙ κάτι, που συνδυάζονται φυσικά με μία πλήρη ανικανότητα (αλλά και αδιαφορία) αντίληψης της πραγματικότητας, ορθολογικού προγραμματισμού και αισθήματος κοινωνικής δικαιοσύνης (γιατί οι πραγματικοί φοροφυγάδες ακόμα γελάνε με τα κορόιδα που πληρώνουν φόρους για πλασματικά «τεκμαρτά» εισοδήματα)._Π.Φ.