ΜΟΝΙΜΕΣ ΣΤΗΛΕΣ :: ΕΠΙ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ :: Οι πολιτικοί έχουν δυστυχώς καταφέρει να υποβαθμίσουν αρκετά στη συνείδηση της κοινής γνώμης την «τεχνοκρατική» αντίληψη της πραγματικότητας, στην ουσία την ίδια την αντίληψη της πραγματικότητας, γιατί έτσι τους είναι ευκολότερο να... παραμυθιάζουν τον κόσμο με τις λαϊκίστικες υπερβολές τους, που σπανίως μπορούν να υλοποιηθούν. Σε ένα δύσκολο οικονομικό περιβάλλον που υπάρχει στην εποχή μας σε όλες σχεδόν τις αναπτυγμένες χώρες, ανακάλυψαν τώρα -ιδιαίτερα οι αυτοπροσδιοριζόμενοι ως «προοδευτικοί»- την οικολογία ως μέσο άσκησης πολιτικής, για να στρέψουν την προσοχή του κόσμου από τα καθημερινά του προβλήματα σε έναν ευρύτερο κίνδυνο που αντιπροσωπεύει για όλους μας η υποβάθμιση του περιβάλλοντος. Και μέσα σ' αυτήν την προσπάθεια μας προέκυψε η στοχοποίηση του ντίζελ και η προβολή της ηλεκτροκίνησης ως θαυματουργής λύσης που θα εξασφαλίσει καθαρό αέρα στις πόλεις στα αμέσως επόμενα χρόνια!

Φυσικά αυτό είναι εκτός πραγματικότητας -άσχετα αν ο στόχος της ηλεκτροκίνησης είναι και επιθυμητός και εφικτός μακροπρόθεσμα- και αυτό το γνωρίζουν ή, κι αν δεν το γνωρίζουν, δεν ενδιαφέρονται να το μάθουν. Έχουμε επισημάνει κι άλλες φορές ότι το κόστος για τη δημιουργία των κατάλληλων υποδομών, ιδιαίτερα στις μεγαλουπόλεις, όπου κατοικεί ένα μεγάλο μέρος πληθυσμού, είναι τεράστιο και δεν μπορεί να καλυφθεί σύντομα. Πρόσφατα διαβάσαμε ένα άρθρο στην Καθημερινή, όπου αναφερόταν ότι η Goldman Sachs (προφανώς πολύ πιο ειδική από εμάς στα οικονομικά!) υπολογίζει ότι χρειάζονται 6 τρισεκατομμύρια δολάρια για την ανάπτυξη των αναγκαίων υποδομών που απαιτούνται για τη γενίκευση της ηλεκτροκίνησης. Ποσό που αντιστοιχεί στο 7,5%-8% του παγκόσμιου ΑΕΠ και επιβεβαιώνει απολύτως την πεποίθησή μας ότι όλη αυτή τη φιλολογία περί της ανάγκης γενίκευσης της ηλεκτροκίνησης ίσως και στα επόμενα... 5 χρόνια, είναι μια μεγάλη μπαρούφα, που απλώς συντηρεί έναν «οικολογικό» πολιτικό λόγο και δίνει τροφή για πρόσθετη ύλη στα μέσα ενημέρωσης!

Εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς ότι μιλάμε για ιλιγγιώδη ποσά, που είναι αδύνατο να εκταμιευθούν για την αλλαγή στις συνθήκες αυτοκίνησης, σε μια εποχή που ακόμα και στις αναπτυγμένες χώρες υπάρχουν σοβαρά κοινωνικά προβλήματα από την οικονομική κρίση και μεγάλες ελλείψεις και προβλήματα σε πολύ πιο σημαντικές υποδομές, όπως η υγεία, η κοινωνική πρόνοια κλπ. Πέρα από αυτό, όμως, υπάρχει και η αδυσώπητη πραγματικότητα, που έχει να κάνει με τους περιορισμούς που υπάρχουν στην ταχύτητα εξέλιξης της τεχνολογίας, αλλά και στο σημαντικά αυξημένο κόστος που πρέπει να επωμιστεί ο μέσος καταναλωτής (ο οποίος ενδιαφέρεται θεωρητικά για το περιβάλλον, αρκεί να μη χρειαστεί να πληρώσει παραπάνω για την προστασία του!) για την αγορά ηλεκτρικού αυτοκίνητου. Για να μη μιλήσουμε και για τη συντήρησή του και ιδιαίτερα για το κόστος αντικατάστασης των μπαταριών όταν έρθει η ώρα να γίνει, για την οποία δεν έχουμε πάρει ΚΑΜΙΑ απάντηση όσες φορές έχει τεθεί το ερώτημα σε συνεντεύξεις Τύπου αυτοκινητοβιομηχανιών που έχουμε παρακολουθήσει τα τελευταία χρόνια στο πλαίσιο παρουσίασης νέων μοντέλων.

Βεβαίως, όπως αναφέρεται στο άρθρο της Καθημερινής, οι πωλήσεις ηλεκτροκίνητων αυτοκινήτων έχουν αυξηθεί 60% τα τελευταία δύο χρόνια, αλλά αυτό είναι πάντα εύκολο όταν ξεκινάς από το μηδέν, γνωρίζοντας ότι υπάρχει πάντα ένας αριθμός καταναλωτών με συνήθως υψηλό εισόδημα, που θέλουν να αισθάνονται πρωτοπόροι (ή που πραγματικά ενδιαφέρονται για το περιβάλλον) και θα είναι οι πρώτοι που θα ανταποκριθούν στη προσφορά μιας νέας τεχνολογίας. Αυτοί όμως είναι μειοψηφία και, όπως αναφέρει το άρθρο, μία έρευνα που εκπόνησε η UBS μεταξύ 10.000 ανθρώπων στις έξι μεγαλύτερες αγορές αυτοκινήτων του κόσμου, δείχνει ότι τα νοικοκυριά που προτίθενται να αγοράσουν ηλεκτροκίνητο αυτοκίνητο έχουν εισόδημα της τάξεως των 300.000 δολαρίων τον χρόνο! Και, όσον αφορά τις υποδομές, μπορεί μεν οι σταθμοί επαναφόρτισης να φτάνουν πλέον παγκοσμίως περίπου τις 600.000, από τους οποίους περισσότεροι από τους μισούς βρίσκονται στην Κίνα, θα υπενθυμίσουμε όμως ότι η Κίνα έχει 1,5 δισεκατομμύριο πληθυσμό, άρα αυτοί οι σταθμοί είναι ακόμα σταγόνα στον ωκεανό. Ας κρατάμε λοιπόν μικρό καλάθι, τουλάχιστον για μια δεκαετία, κατά την οποία όλο και πιο βελτιωμένοι, πιο οικονομικοί και λιγότερο ρυπογόνοι κινητήρες εσωτερικής καύσης θα εξακολουθήσουν αναπόφευκτα να καλύπτουν τον κύριο όγκο της αγοράς αυτοκινήτου..._Π.Φ.