ΕΙΔΗΣΕΙΣ
ΜΟΝΙΜΕΣ ΣΤΗΛΕΣ :: ΕΠΙ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ ::

Οι πολίτες σε δεύτερη μοίρα

        ..:: Παρασκευή, 28 Απριλίου 2017 ::..

Όσοι οδηγούν -οποιουδήποτε τύπου όχημα- στην Ελλάδα, διαπιστώνουν γρήγορα τις τεράστιες ελλείψεις και δυσλειτουργίες του οδικού δικτύου, ενώ γνωρίζουν ήδη τις τεράστιες καθυστερήσεις και υπερβάσεις προϋπολογισμών που χαρακτηρίζουν την κατασκευή του. Με δυο λόγια, ό,τι κατασκευάζουμε μας παίρνει πολύ περισσότερο χρόνο να το τελειώσουμε σε σύγκριση με τον υπόλοιπο πολιτισμένο κόσμο, μας κοστίζει πολύ περισσότερο και συνήθως δεν εξυπηρετεί όπως θα έπρεπε τις ανάγκες για τις οποίες υποτίθεται ότι κατασκευάστηκε. Θα ήταν περίεργο αν συνέβαινε αλλιώς. Γιατί στην Ελλάδα, όπως συμβαίνει και με όλες τις δραστηριότητες του κράτους, η κατασκευή των δρόμων από όλες τις κυβερνήσεις δεν γίνεται για την εξυπηρέτηση συγκεκριμένων αναγκών των πολιτών, αλλά για την εξυπηρέτηση της πολιτικής των κομμάτων, την εξυπηρέτηση των κατασκευαστών, την εξυπηρέτηση τοπικών κομματικών φίλων και την εξυπηρέτηση ενός μηχανισμού του δημοσίου που πρέπει να δικαιολογήσει την ύπαρξη υπεράριθμων υπαλλήλων που διορίζονται με ψηφοθηρικούς σκοπούς.

Το γεγονός π.χ. ότι οι πολιτικοί μας είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμοι να «εγκαινιάσουν» έναν ημιτελή δρόμο, όπως έγινε πρόσφατα με την Πατρών-Κορίνθου ή την Ιόνια Οδό, είναι απλώς ένα δείγμα αυτής της νοοτροπίας. Γιατί όταν εγκαινιάζεις κάτι και ξέρεις πολύ καλά ότι όσοι το χρησιμοποιήσουν θα δουν με τα μάτια τους τις ατέλειές του και πιθανόν θα ταλαιπωρηθούν κιόλας (όπως και έγινε τις μέρες μετά το Πάσχα), είναι προφανές ότι δεν νοιάζεσαι για τους χρήστες, αλλά για τη «μόστρα» που θα κάνεις στην τηλεόραση, ελπίζοντας να εντυπωσιάσεις τους αφελείς, που δεν είναι εκεί για να διαπιστώσουν ότι τους κοροϊδεύεις. Το γεγονός ότι στα πρόσφατα εγκαίνια έγιναν και δηλώσεις που άφηναν να εννοηθεί (πάλι για τους αφελείς, που δυστυχώς δεν σπανίζουν) ότι αυτοί οι νέοι δρόμοι ήταν σχεδόν αποκλειστικά έργο αυτής της κυβέρνησης, είναι απλώς ένα από τα συνηθισμένα καραγκιοζιλίκια των ελλήνων πολιτικών. Αν και, για να είμαστε δίκαιοι, στο παρελθόν έχουν υπάρξει περιπτώσεις που στα εγκαίνια οδικών έργων προσκλήθηκαν και αναφέρθηκαν ονομαστικά πρώην υπουργοί που είχαν την πρωτοβουλία για το ξεκίνημα της κατασκευής τους ή συνετέλεσαν σ' αυτήν κατά τη διάρκεια της υπουργικής θητείας τους.

Ακόμα κι ένα μικρό παιδί είναι εύκολο να καταλάβει πως ένα μεγάλο έργο είναι αδύνατο να μελετηθεί, δημοπρατηθεί, κατασκευαστεί και παραδοθεί στο κοινό στη διάρκεια της θητείας μίας μόνο κυβέρνησης. Είναι, λοιπόν, αποτέλεσμα συλλογικής ευθύνης και στοιχειώδης αυτοσεβασμός (αν υπάρχει!!!) επιβάλλει την αναγνώριση αυτής της συλλογικής ευθύνης. Πολύ περισσότερο μάλιστα όταν αυτός που εγκαινιάζει, έχει στο παρελθόν... καταψηφίσει κάθε νομοθέτημα και κάθε σύμβαση που αφορούσε το συγκεκριμένο έργο. Πέρα απ' αυτό, όμως, η προτεραιότητα που δίνεται στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων που αναφέραμε παραπάνω, η οποία καταρρίπτει και το επιχείρημα περί (πραγματικών) καθυστερήσεων των προηγούμενων κυβερνήσεων, αποδεικνύεται κι από το γεγονός ότι κάθε κυβέρνηση (και η σημερινή) συνεχίζει την ίδια τακτική που οδηγεί σε καθυστερήσεις και διόγκωση του κόστους. Όπως ακριβώς οι προηγούμενοι έσπαγαν π.χ. κάθε έργο σε πολλά κομμάτια με διαφορετικές εργολαβίες, ώστε να δίνουν δουλειές σε περισσότερους κατασκευαστές και να απασχολούν περισσότερους δημοσίους υπαλλήλους, έτσι ακριβώς έκαναν κι οι σημερινοί με τα έργα που γίνονται επί των ημερών τους.

Όλη αυτή η νοοτροπία έχει ως αποτέλεσμα πολλές παρενέργειες. Ακόμα και η χάραξη των δρόμων δεν γίνεται με βάσης τις ανάγκες του κοινωνικού συνόλου και της βελτιστοποίησης των οδικών μεταφορών της χώρας, αλλά με βάση τις ανάγκες εξυπηρέτησης τοπικών κομματαρχών ώστε να μπορούν να χρησιμοποιούν το γνωστό «κατόπιν ενεργειών μου» προς τους ψηφοφόρους. Το σπάσιμο των εργολαβιών και η παρακολούθηση κάθε κομματιού από διαφορετική ομάδα δημοσίων υπαλλήλων, με συνέπεια και την αδυναμία συντονισμού, έχει ως αποτέλεσμα μεγάλες καθυστερήσεις στην ολοκλήρωση του έργου και πολλαπλασιασμό του κόστους (αλλά και των συνεπειών στην οικονομία από τη μη έγκαιρη λειτουργία του έργου). Κάτι που με τη σειρά του σημαίνει ότι με τα ίδια χρήματα γίνονται πολύ λιγότερα έργα, άρα καθυστερεί και ο εκσυγχρονισμός των υποδομών της χώρας (και η βελτίωση της οδικής ασφάλειας). Ας μη πέφτουμε, λοιπόν, στην παγίδα της αποδοχής των δικαιολογιών τύπου «έτσι είναι η Ελλάδα», «αργήσαμε λίγο αλλά το φτιάξαμε» κλπ. Έτσι είναι η Ελλάδα, γιατί έτσι την κάνουν αυτοί. Εμείς ούτε έτσι θέλουμε να είναι, ούτε το αποδεχόμαστε..._Π.Φ.


  UP