ΕΙΔΗΣΕΙΣ
ΜΟΝΙΜΕΣ ΣΤΗΛΕΣ :: ΕΠΙ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ ::

Ακινησία στο σταυροδρόμι της ηλεκτροκίνησης

        ..:: Παρασκευή, 30 Σεπτεμβρίου 2016 ::..

Η συζήτηση που έχει ανοίξει τελευταία -σε παγκόσμιο πλέον επίπεδο- σχετικά με τις εκπομπές ρύπων των αυτοκινήτων με κινητήρες ντίζελ, φέρνει και πάλι στο προσκήνιο την ανάγκη να γίνουν ορισμένες επιλογές από τις κυβερνήσεις, χωρίς λαϊκισμούς και πολιτικάντικους ελιγμούς, αλλά μετά από διάλογο με τους επιστημονικούς φορείς και τη βιομηχανία, σχετικά με το μέλλον των επίγειων μεταφορών και των νέων τεχνολογιών που αναπτύσσονται, όπως η ηλεκτροκίνηση. Θα πρέπει βέβαια εδώ να ξεκαθαρίσουμε εξαρχής, ότι το εύρος της συζήτησης και των κάθε είδους μέτρων που αφορούν τα αυτοκίνητα, είναι δυσανάλογο της συνολικής συνεισφοράς τους στη ρύπανση της ατμόσφαιρας, αλλά και της προσπάθειας και της προόδου που έχει κάνει ο κλάδος τις τελευταίες δεκαετίες για τη μείωση της κατανάλωσης μη ανανεώσιμων καυσίμων και της εκπομπής ρύπων. Σε κανένα άλλο κλάδο των μεταφορών ή της βιομηχανίας δεν έχουν επιβληθεί τόσο αυστηροί περιορισμοί και κανένας άλλος κλάδος δεν έχει πετύχει τέτοια πρόοδο. Απλώς το αυτοκίνητο είναι ο εύκολος στόχος, για να μην ασχοληθούν οι πολιτικοί με άλλους τομείς που «καίνε», όπως οι υπόλοιποι κλάδοι των μεταφορών, η βιομηχανία ή ακόμα και η «οικιακή» ρύπανση από την θέρμανση κι άλλες δραστηριότητες.

Χρειάζεται, λοιπόν, οι κυβερνήσεις να κάνουν επιλογές για να προωθήσουν εκείνες τις τεχνολογίες στην αυτοκίνηση που θα συμβάλλουν στη μείωση της επιβάρυνσης του περιβάλλοντος. Και αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο, γιατί η επιτυχία πολλών επιλογών και το συνολικό τους αποτέλεσμα εξαρτάται από τα μέσα που θα χρησιμοποιηθούν για την εφαρμογή τους, που δεν είναι τα ίδια για κάθε χώρα. Η ηλεκτροκίνηση, για παράδειγμα, (στην οποία συνυπολογίζουμε και τα φορτιζόμενα υβριδικά αυτοκίνητα που προσφέρουν τη δυνατότητα κίνησης για μερικές δεκάδες χιλιόμετρα αποκλειστικά με τον ηλεκτροκινητήρα) μηδενίζει μεν την εκπομπή ρύπων από το ίδιο το αυτοκίνητο, αλλά το συνολικό της οικολογικό «αποτύπωμα» εξαρτάται από τα μέσα που χρησιμοποιούνται σε κάθε χώρα για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας. Σε χώρες όπου αυτή παράγεται π.χ. σε μεγάλο βαθμό από πυρηνικούς σταθμούς (όπως η Γαλλία) ή από υδροηλεκτρικούς (όπως η Νορβηγία), τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα μπορούν όντως να έχουν άμεσα σημαντική συνεισφορά στη μείωση της εκπομπής ρύπων στην ατμόσφαιρα. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η Νορβηγία είναι η χώρα που δίνει ίσως τα σοβαρότερα κίνητρα για την αγορά ηλεκτρικών αυτοκινήτων από τους πολίτες της, με αποτέλεσμα η αγορά της να έχει με διαφορά το μεγαλύτερο ποσοστό ηλεκτρικών αυτοκινήτων από οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα.

Το γεγονός ότι αποτελεί πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης η ανάπτυξη των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, στις οποίες βασίζεται όλο και μεγαλύτερο ποσοστό της παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας των χωρών-μελών, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας, συνηγορεί προφανώς προς την κατεύθυνση της υποστήριξης των προσπαθειών για την ανάπτυξη της ηλεκτροκίνησης. Αυτό όμως είναι κάτι που χρειάζεται μελέτη, συγκεκριμένα μέτρα και ενημέρωση των πολιτών και απαιτεί ένα συνολικό προγραμματισμό, που δεν θα αρκείται μόνο στην παροχή κινήτρων, αλλά θα προβλέπει και τη δημιουργία των κατάλληλων υποδομών. Και αυτό είναι κάτι με το οποίο δεν έχει ασχοληθεί κανείς στην Ελλάδα από την πλευρά του κράτους και είναι χαρακτηριστικό της αδιαφορίας του το ότι δεν ενδιαφέρεται καν για την εφαρμογή της σχετικής ευρωπαϊκής νομοθεσίας, ακόμα και για τον ορισμό του τί θεωρείται... ηλεκτρικό αυτοκίνητο!

Αντίστοιχα το ελληνικό κράτος δεν έχει κάνει απολύτως τίποτα για τη σταδιακή δημιουργία ενός δημοσίου δικτύου φόρτισης ηλεκτρικών αυτοκινήτων, όπως γίνεται σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, αλλά επαφίεται στην ιδιωτική πρωτοβουλία. Η οποία όμως έχει πολύ πιο περιορισμένα μέσα, όχι μόνο οικονομικά, αλλά και «χωροταξικά», γιατί προφανώς δεν έχει τη δυνατότητα να εγκαταστήσει εύκολα οτιδήποτε σε δημόσιο χώρο. Κι αυτό τη στιγμή που η Ευρωπαϊκή Ένωση μας προσφέρει δεκάδες εκατομμύρια για τη δημιουργία των σχετικών υποδομών φόρτισης, που θα συνέβαλαν και στη δημιουργία θέσεων απασχόλησης, τα οποία κανείς δεν ενδιαφέρεται να αξιοποιήσει. Για μια ακόμη φορά θα μείνουμε ουραγοί των εξελίξεων και μετά θα κάνουμε πολλαπλάσιες προσπάθειες για να προσαρμοστούμε στη νέα πραγματικότητα που θα δημιουργηθεί ερήμην μας._Π.Φ.


  UP